نفسم را زنده می کنی

طراوت من

در بودنِ نفسهای توست

که چون گُل

در بازدمِ خود 

نفسهای مرا زنده میکنی

دمت بازدمِ من و دمم بازدمِ تو

میدانم در کنار نفس هایت

تا نفس دارم

زندگی را 

تازه تر از تلالو نقشهای نشسته بر شبنم

به نوش ِ جان میکشم

که زندگی چیزی نیست

جز مرور طراوتِ لبالبِ گلی چون تو 

و تقدیم تو باد