شاعر

جهان

غصه ی ما را نمی خورد

دل هیچ کوچه ای

              به یاد ما تنگ نمی شود

هیچ مغازه ای

              به خاطر خانه نشینی ما 

                        بسته نمی شود

و همه ی مردم

         رأس ساعت قرار همیشگی

                        دنبال دلخوشی های شان  می روند

امّا من

        به خاطر تو از کار می افتم

                         سراغی از کوچه نمی گیرم

                          به هیچ مغازه ای نمی روم

و رأس ساعت هیچ قراری

               لباس نو نمی پوشم ، عطر نمی زنم 

                   و کلی مقابل آیینه نمی ایستم

                  تا خانه نشین رؤیا های تو شوم

                           تا ثابت کنم                                      

شاعران دروغ نمی گویند

بگذار

         یکبار هم که شده

         کسی از خودش مایه بگذارد

من اگر تباه تو شوم،                      

                        شاعرت بوده ام...