ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!درباره من
محراب کمالی از مهد عشق و تمدن و فرهنگ - ایران - شاعر نویسنده منتقد و مسوول انجمن ادبی
ادامه...
اشارت سبز
چگونه خیال در خیال نپیچم
وقتی گیسوان تو را به خواب میبینم
و می توان گم نشد
در دریای نا تمام
وقتی پلکهایت
رو به افق باز می شوند
ای اشارت سبز!
با رسید نت
همه آرزوهام می ریزند
و من خوشحال می میرم
خواب خدا
به شـــــــوق آن کـــه به ســویم دوباره رو بنـــــــمایی
گرفــته دامـــــن در را - دلم - که کی تــو بیـــایی
هــــزار سـال پیاپی فــــــدای ساعت ســــــبزی
کـه با توام به سر آید خــــــزان تلـــخ جــــدایی
چه می شــود گل سرخـم به یک ســـلام صمیمی
بهـــــــار آمــــدنت را غــزل غــزل بســــرایی
نشـــسته حزن غریبـــی به روی صـــــحن اتاقم
به دســت قهــــقه هــایـت، مــگر تــواش بزٌدایی
در این هزاره ی بی عشق، در این سکوت غم اندود
تو مـثل چشــمه ی شـوقی، تو مـثل خــواب خـدایی
تمــــــــام دغــــدغــه ها را به دست باد ســــپارم
اگـــــر به مـــژده بگـــوید از این مســیر می آیی
و پلـــــک پنــــــــجره را رو به آفـــــــتاب ببـندم
دری اگـــــر زنـــــگاهت به روی من بـــــگشایی
انتظار شیرین
همه ندانند
من می دانم
همیشه دلیلی برای شادمانه زیستن هست
آنگونه که همیشه
بهانه ای برای گریستن هست
دوباره ، سه باره ، هزارباره
عکس قدیمی ات را نگاه می کنم
نام تو را و نامه های تو را
که جز تعارف معمولی
برای آرامش من نبوده اند
مرور می کنم
مرور می کنم
به روزگار گذشته
که با شرم تو و اشتیاق من
در قرار و سلامی تازه ، سر می شد
می اندیشم
اصلاً هزار دلیل دیگر هست
که من شادمانه
به موهبت آمدنت دل خوش کنم
حتی یک دلیل ساده نا نوشته
می تواند
بازار کسالت مرا کساد کند
[]
گیرم دورتر از این باشی
که دستم به دامن بوسه هایت نرسد
گیرم ، ساکت تر از همیشه
دقایق شب و روز را
به هم بدوزم
بسوزم
گیرم هزار سال تمام
منتظر بمانم
یعنی این ها
دلایل روشن شادمانی ما نیستند
یعنی خیال آمدنت
بهتر از فراموشی قرار آیینه ها نیست
یعنی ، نیامدنت حتی
به آمدن آدمیان دیگر نمی ارزد ؟!
که من
در اکنون بی آوازم هم
غرق خوشبختی نباشم
کنار تووووووووووووو
کنار تو
هر ثانیه پرنده ای است !
که سرشار عشق و آشتی
پرواز می کند
می دانی آنهمه سال که نبودی
چقدر پرنده ی ناتمام
در صحن این اتاق
مرده است ؟
ژولیده
بی حوصله
بی اعتنا به خواب
بی حرفی از ترانه و
بی میل نان و آب !
این
گفتگوی هر شب آیینه و من است
بهار
ای بهار،
ای رفیق سالهای دور
ای عزیز خانه های سوت و کور
باز، آمدی؟
خبر، چه داری از خدا؟؟
از بسیط آنهمه بساط روبرا؟
بیا...بیا...
عزیز روزهای دید و بازدید
امید شاخه های پیر و نا امید
بیا که چند روز هم شده
از طلوع باغهای روشنت
ز یادمان رود
غروب تلخ آنهمه سهی صنوبر به خاک رفته را...
بیا خوش آمدی
بهار بی سرود داغدیده ها...
بیـــا،
خــوش آمــدی
چگونه بی تو نگیرد دلم!
یک سال می شود که نبوسیده ام تو را
یک سال می شود پُرم از بغض تو ولی
فــــرصت نداده اند و نبـــاریده ام تو را
[]
سارا چگونه بی تو نگیرد دلم که من
طـــاقت ندارم از تو جـــدایم کنند باز
آنها که خیر ما دو نفر را نخواستند
تنــها در این خرابه رهــایم کنند باز
[]
گفتم بترس از غم آینده ای که من
جایی در آن زمانه ندارم کنار تـو
حالا رسیده نوبت آن روزهــــــای تلخ
“نفرین به روزگار من و روزگار تو”
[]
امکان ندارد از تو جدایی کنم نترس !
این را تو گفتی و به خـــدا باورم نشد
اما نخــواستم که به رویت بیاورم
یعنی نشد به جان تو و مادرم نشد
[]
فرصت نشد درست بگویم که شهر ما
محــــروم مانده و پدرت پا نمی دهد !
هرچند هم بگویم و خــــواهش کنم از او
راضی نمی شود ، نه ، شما را نمی دهد
[]
فرصت نشد چگونه بگویم چگونه آه
ما بی جهت به پای خدا می گذاشتیم
هی خـــواستم بگویم و اما نشد که ما
بی خود قرار روز عروسی گذاشتیم
[]
عــیبی ندارد اینـــکه فقـــط مــــا نبوده ایم
هر چه دلت بخواهد از این دست رفته اند
من ، عاشـــق تو هستم و تو همـــچنان بمـــــان
من گریه می کنم تو ولی… ها… بگو… بخند
وتقدیم تو باد...