لکنت غزل

بکر و اصیل و پاک چو آیینه صاف صاف 

سخت است فتح قلب تو مانند کوه قاف 

بانوی ایلیاتی من ! ذوب شد دلم 

در شرم چشم های تو اسطوره عفاف 

با شعر و با عشایر ییلاق یاد تو 

عمری است گرد خاطرات کرده ام طواف 

در نای نی تمام دلم را نواختم  

خندیدی و شکوفه زد آن عشق در لفاف 

از ایل و کوه و اسب و تفنگم بجاست 

طرح پریده رنگ همان فرش دست باف 

بازآ که بی حضور تو در لکنت غزل 

همواره بال بال می زند(عین و شین و قاف) 

......و تقدیم تو باد