ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!مرد زمستانی
رو کرده به چشم تو این مرد زمستانی
جایی مگرش بخشی زان کلبه نورانی
رو کرده که تا شاید با هرم تماشایت
نظاره سردش را در خویش بپیچانی
رو کرده به تو آری ای مامن ناچاری
تا جان دهی اش باری آنگونه که می دانی
شب شعر سیاهش را با خواب تو می خواند
ای غلغله خورشید در چشم تو زندانی
من سردم و خاموشم من شهر فراموشم
پا تا سرم آغوشم ای خواب چراغانی
تو آن دم موعودی آن فرصت دیگر بار
در من – من متروک آماده ویرانی-
معجونی از آدم.گل.آرامش و طوفانی
تلفیقی از عصیان.عشق.تردیدی و ایمانی
آن "آن" غزل آور آن جان پری پیکر
سر حلقه خاتونان بانوی غزالائی
حتی ز گل نرگس تنپوش نمی شاید
بر شوکت بالایت جز جامه عریانی
ای هر چه پرنده هست با شوق نفسهایت
در صحن دهان تو مشغول غزلخوانی
وی هر چه فرشته هست با شرم تب آلودی
دل داده به یکدیگر در چشم تو پنهانی
کی می رسد آن لحظه آن دم ، دم دور از من
تا سر رسد آری آه این حسرت طولانی
مانا! به خدا سوگند جز با تو نمی ماند
این ماهی افتاده در حوض پریشانی
بعد تو
هنوز بعد سالها براه تو نشسته ام
اگر چه سخت مضطرب اگر چه سخت خسته ام
دوباره پیش پای تو جوانه می کند دلم
اگر چه مثل شاخه ای پریش و دل شکسته ام
ببین که چشم گریه ام به کوچه خیره مانده است
ببین که بجز نگاه تو به هیچ کس دل نبسته ام
بهار خنده می رسد اگر تو سر رسی ز راه
که خاک راه خانه را بدست گریه شسته ام
اگر چه پیش مردمان به طعنه خو گرفته ام
اگر چه در حصارشان اسیر دست بسته ام
هنوز هم غم تو را دلم بهانه می کند
بیا که هنوز هم براه تو نشسته ام
هفت سین
هر هفت سین عــید من امسال نام توست
یعنی سکوت خانه پر از ، ازدحام توست
همـراه با هــجوم بهـــــار از چهـار ســو
جانم پُر از طنین طربــــناک گــام توست
تنها نه من، که جمله ی اشیاء خانه مثل من
بـی تاب و بــی قرارِ جواب ســــلام توست
تا کبک مـــــــهربانش از این راه ، کی رسد
این دشت ، کشته مرده ی روز خرام توست
تن را به دست خواب و خماری نمی دهد
این مستِ جاودانه که مدیون جــام توست
بی شام و بی چراغ اگر مرده ، باز هم
چشم انتــــظار طلعت ماه تمام توست
سر می شود هر آینه ”ســارا” بدون تو
سالی که هفت سین بهارش به نام توست
به شوق آمدنت
به شوق آنکه دوباره به سویم رو بنمایی
گرفته دامن در را – دلم – که کی تو بیایی
.
هزار سال پیاپی فدای لحظه سبزی
که با توام به سرآید خزان تلخ جدایی
.
چه می شود گل سرخم به یک سلام صمیمی
بهارآمدنت را غزل غزل بسرایی
.
نشسته حزن غریبی به روی صحن اتا قم
بدست قهقه ها یت مگر تواش بزدایی
.
در این هزاره بی عشق در این سکوت غم اند ود
تو مثل چشمه شوقی تو مثل خواب خدایی
..
تمام دغدغه ها را به دست باد سپارم
اگر به مژده بگوید از این مسیر می آیی
.
و پلک پنجره را رو به آفتاب ببندم
دری اگر زنگاهت به روی من بگشایی
سی و سه روز
سی و سه روز می شود
عینکم شکسته
سی و سه روز می شود
خوب نمی بینم
و خوب کتاب نمی خوانم
و چیزهای خوب را
خوب نمی بینم!
سی سه روز می شود
-آ قا سلام که خرج ندارد
سری تکان بده لا اقل
سی و سه روز؟. . .نه مانا
سی و سه سال هم
چه فرق دارد
عینک هم که باشد
همیشه باید
چشمها یم را ببندم
تا تو را ببینم
وقتی تو نباشی
ای با تو شبم روشن در ظلمت تنهایی
بودن همه با تو سخت سکرآور و رویایی
ای با تو زمستانها آذین شده با اطلس
وی باد خزان حتی سر سبز و تماشایی
تعبیر نگاه توست گلریسه ابریشم
معنا ز تو می گیرد گلواژه زیبایی
در دست تو فروردین مشغول گل افشانی
در چشم توآیینه سرگرم خود آرایی
باران زتو می پرسد هنگامه باریدن
گلها ز تو می گیرند فرمان شکوفایی
ازخانه برون آ باز تا ماه بپوشانی
عطری بفشان در شب زان چتر چلیپا یی
وقتی تو نباشی آه روزان همه تکراری
وقتی تو نباشی وای شبها همه یلدایی
سهمم زنبود نت چیست ای دلهره د یرین
جز لحظه شماری ها جز زجر شکیبایی
فالی زده ام امشب بی تابی " حافظ" را
عشق قدیمی
همیشه با توام اما همیشه دور ترینم
طلسم پیله غربت اسیر دوزخ کینم
سری سپرده به عشقی محال و بیهده دارم
تو مثل ماهی و من مثل التماس زمینم
اسیر دوزخم آری مگر تو با گل رویت
ز را ه مهر رسانی بدان بهشت برینم
مرا به خواب و خیا لی چه احتیاج اگر که
توئی شبیه گذشته نشسته رو به یقینم
چه می شود که دمی را کنار چشم تو باشم
وزان بهار شکوفا کمی نگاه بچینم
شبیه شاخه تردی پرازهراس زوالم
اگر تو را – همه باران – دگر به چشم نبینم
گذشت فرصت و اما نشد که من من تنها
برای خواندن شعری به پیش روت نشینم
چراهمیشه تورا آه تو ای نیاز مسلم
فقط ز وهم بخواهم فقط به خواب ببینم
به خاطرات تو سوگند امید تازه ندارم
به جز تو عشق قدیمی به جز تو....
شاعر
جهان
غصه ی ما را نمی خورد
دل هیچ کوچه ای
به یاد ما تنگ نمی شود
هیچ مغازه ای
به خاطر خانه نشینی ما
بسته نمی شود
و همه ی مردم
رأس ساعت قرار همیشگی
دنبال دلخوشی های شان می روند
امّا من
به خاطر تو از کار می افتم
سراغی از کوچه نمی گیرم
به هیچ مغازه ای نمی روم
و رأس ساعت هیچ قراری
لباس نو نمی پوشم ، عطر نمی زنم
و کلی مقابل آیینه نمی ایستم
تا خانه نشین رؤیا های تو شوم
تا ثابت کنم
شاعران دروغ نمی گویند
بگذار
یکبار هم که شده
کسی از خودش مایه بگذارد
من اگر تباه تو شوم،
شاعرت بوده ام...
روا نبود...!
روا نبود تو را اینچنین زوال کند
اسیر پنجه یک مرد لا ابال کند
روا نبود که با سنگ کینه توزیهایش
تو را – پرنده کوچک – شکسته بال کند
روا نبود که آن بی خیال بی مقدار
حقوق عشق تو را زود پایمال کند
دریغ آتش سوزان عشق پاکت را
به باد سرد طمعکاری اش زغال کند
چگونه می شود آن نورسیده بی شوق
به روی سرو سهی قامت تو حال کند!
چگونه سر به بمستان سینه گرمت
نهاده صید سبدهای پرتقال کند
چگونه آه چگونه به تلخ جانی خود
زلال روح تو را غرق در ملال کند
خلاصه عرض کنم حیف شد بجان تو حیف!
تو که نیستی
تو سرزمینی نیستی که تصاحبت کنم
قله ای نیستی که فتح شوی
خانه ای نیستی
که سندت مال من شود
اگر نگذارند باشی
پیر شدن به پای خیالت که کاری ندارد
فرقش این است
کمتر مزاحم اوقات خدا می شوم
کمتر استخاره می کنم
اصلاً فال حافظ می خواهم چکار ؟
نه سر به سر دیوارها می گذارم
نه دل به جاده ها می سپارم
نه نمازم قضا می شود
نه دم به دقیقه
خواب از سر خودکارم می پرد
این همه امام زاده هم از دستم راحت می شوند
کار و کاسبی به چه دردم می خورد
دیگر اتاق فرمان تذکر نمی دهد :
“ آقا ! گوینده رادیو هستی مثلاً
مردم گناهی ندارند
که تو مثل مرده ها حرف می زنی
حواست کجاست ؟ ”
وسط خیابان جام جم
خانم جوانی بوق نمی زند که :
“ اینجا تهرونه نه دهات حضرتعالی”
من
همین اتاق ساکت کوچک می نشینم
یک لامپ صد وات هم کافی ست
که عکس تو را ببینم
بیش از این مگر از خدا چه می خواهم ؟
[] []
حالا فرض کن که باشی
فرض کن
تیر دعایی کارگر شد و تو آمدی
نه همسایه ها چپ چپ نگاهم می کنند
مادر آش نذری درست می کند
همه فکر می کنند
و سامان گرفته ام
خیال شان تخت می شود
که من خودم را نمی کشم
بعد می روند خانه هایشان
و خدا را شکر می کنند
[] []
چه فرق می کند ؟
خوشبختی مگر همین نیست
که من برای تو گریه کنم
شعر بگویم ، ترانه بخوانم
سردرد بگیرم
خوشبختی
مگر همین ساعات مثل هم نیست
که من منتظر نامه ای هستم
که تو پست نمی کنی !
منتظر تماسی
که نمی گیری !
خوشبختی
مگر فکر کردن به چیزهای خوب نیست
“ باغ ملی” ،“ ارامنه ”
“ نامه” ،“ عطر” ،“ شجریان ”
“ فروغ ” ، “ چای” ، “ رادیو ”
فکر کردن به اینکه
تو عروس آینه ها شده ای
به اینکه
50 سال دیگر
من نیستم و تو
خوشحالی که :
“دیدید دروغ نمی گفت ”
بگذریم
سعی نکن قانعم کنی
همین خوب است
اشارت سبز
چگونه خیال در خیال نپیچم
وقتی گیسوان تو را به خواب میبینم
و می توان گم نشد
در دریای نا تمام
وقتی پلکهایت
رو به افق باز می شوند
ای اشارت سبز!
با رسید نت
همه آرزوهام می ریزند
و من خوشحال می میرم
خواب خدا
به شـــــــوق آن کـــه به ســویم دوباره رو بنـــــــمایی
گرفــته دامـــــن در را - دلم - که کی تــو بیـــایی
هــــزار سـال پیاپی فــــــدای ساعت ســــــبزی
کـه با توام به سر آید خــــــزان تلـــخ جــــدایی
چه می شــود گل سرخـم به یک ســـلام صمیمی
بهـــــــار آمــــدنت را غــزل غــزل بســــرایی
نشـــسته حزن غریبـــی به روی صـــــحن اتاقم
به دســت قهــــقه هــایـت، مــگر تــواش بزٌدایی
در این هزاره ی بی عشق، در این سکوت غم اندود
تو مـثل چشــمه ی شـوقی، تو مـثل خــواب خـدایی
تمــــــــام دغــــدغــه ها را به دست باد ســــپارم
اگـــــر به مـــژده بگـــوید از این مســیر می آیی
و پلـــــک پنــــــــجره را رو به آفـــــــتاب ببـندم
دری اگـــــر زنـــــگاهت به روی من بـــــگشایی
انتظار شیرین
همه ندانند
من می دانم
همیشه دلیلی برای شادمانه زیستن هست
آنگونه که همیشه
بهانه ای برای گریستن هست
دوباره ، سه باره ، هزارباره
عکس قدیمی ات را نگاه می کنم
نام تو را و نامه های تو را
که جز تعارف معمولی
برای آرامش من نبوده اند
مرور می کنم
مرور می کنم
به روزگار گذشته
که با شرم تو و اشتیاق من
در قرار و سلامی تازه ، سر می شد
می اندیشم
اصلاً هزار دلیل دیگر هست
که من شادمانه
به موهبت آمدنت دل خوش کنم
حتی یک دلیل ساده نا نوشته
می تواند
بازار کسالت مرا کساد کند
[]
گیرم دورتر از این باشی
که دستم به دامن بوسه هایت نرسد
گیرم ، ساکت تر از همیشه
دقایق شب و روز را
به هم بدوزم
بسوزم
گیرم هزار سال تمام
منتظر بمانم
یعنی این ها
دلایل روشن شادمانی ما نیستند
یعنی خیال آمدنت
بهتر از فراموشی قرار آیینه ها نیست
یعنی ، نیامدنت حتی
به آمدن آدمیان دیگر نمی ارزد ؟!
که من
در اکنون بی آوازم هم
غرق خوشبختی نباشم
کنار تووووووووووووو
کنار تو
هر ثانیه پرنده ای است !
که سرشار عشق و آشتی
پرواز می کند
می دانی آنهمه سال که نبودی
چقدر پرنده ی ناتمام
در صحن این اتاق
مرده است ؟
ژولیده
بی حوصله
بی اعتنا به خواب
بی حرفی از ترانه و
بی میل نان و آب !
این
گفتگوی هر شب آیینه و من است
بهار
ای بهار،
ای رفیق سالهای دور
ای عزیز خانه های سوت و کور
باز، آمدی؟
خبر، چه داری از خدا؟؟
از بسیط آنهمه بساط روبرا؟
بیا...بیا...
عزیز روزهای دید و بازدید
امید شاخه های پیر و نا امید
بیا که چند روز هم شده
از طلوع باغهای روشنت
ز یادمان رود
غروب تلخ آنهمه سهی صنوبر به خاک رفته را...
بیا خوش آمدی
بهار بی سرود داغدیده ها...
بیـــا،
خــوش آمــدی
چگونه بی تو نگیرد دلم!
یک سال می شود که نبوسیده ام تو را
یک سال می شود پُرم از بغض تو ولی
فــــرصت نداده اند و نبـــاریده ام تو را
[]
سارا چگونه بی تو نگیرد دلم که من
طـــاقت ندارم از تو جـــدایم کنند باز
آنها که خیر ما دو نفر را نخواستند
تنــها در این خرابه رهــایم کنند باز
[]
گفتم بترس از غم آینده ای که من
جایی در آن زمانه ندارم کنار تـو
حالا رسیده نوبت آن روزهــــــای تلخ
“نفرین به روزگار من و روزگار تو”
[]
امکان ندارد از تو جدایی کنم نترس !
این را تو گفتی و به خـــدا باورم نشد
اما نخــواستم که به رویت بیاورم
یعنی نشد به جان تو و مادرم نشد
[]
فرصت نشد درست بگویم که شهر ما
محــــروم مانده و پدرت پا نمی دهد !
هرچند هم بگویم و خــــواهش کنم از او
راضی نمی شود ، نه ، شما را نمی دهد
[]
فرصت نشد چگونه بگویم چگونه آه
ما بی جهت به پای خدا می گذاشتیم
هی خـــواستم بگویم و اما نشد که ما
بی خود قرار روز عروسی گذاشتیم
[]
عــیبی ندارد اینـــکه فقـــط مــــا نبوده ایم
هر چه دلت بخواهد از این دست رفته اند
من ، عاشـــق تو هستم و تو همـــچنان بمـــــان
من گریه می کنم تو ولی… ها… بگو… بخند
وتقدیم تو باد...
عمری میان زلف تو...
واکن لبان غنچه را که جوان می کنی مرابشکن سکوت روزه را نگران می کنی مرا
ما را به قول و وعده فریبی ولی تو را خدا
وفا بکن که روان سوی خزان می کنی مرا
عمری میان زلف تو گم بوده ام ندانستی
هنوز وعده به تیر و سنان می کنی مرا
بگشا دو چشم خفته بر این روزگار من
بنگر مرا که دست بر آسمان می کنی مرا
تایید چشم و تکذیب لبت جان من فسرد
انگشت نمای هر دو جهان می کنی مرا
مگذار ساده ی تنها در این پریشانی
بازآ که با سکوت خود فوران می کنی مرا