راز

دل من دشت وسیعیست به اندازه مهر

که بر آن ، سالی چند

تو ندانسته خدایی کردی !

دل من صادق بود

پاک و یکرنگ و زلال

آن زمانی که تو را

بیشتر از نفسش می طلبید

می توانستی تو

به کلامی سر دل باز کنی

به نگاهی سخن از راز کنی

قصه غصه من کوتاه و

شرح دلدادگی آغاز کنی

می توانستی تو

که غرورت را . . . آه . . .

می توانستی . . . اما ، آیا

دل تو با دل من . . . ؟

آه . . .

بگذار که سربسته بماند این راز

روزها می گذرند . . .

همره این امید

ــ که ــ شاید به جهانی دیگر

دل تو با دل من ، یکدل و هم پیمان

و تو نیز

خالی از حس غرور

ساده عاشق باشی  . . . !