هر کســی در انعــکاسِ فــکر خـــود وســـــعتِ اندیشـــه هــای بکـر خود
بالِ پـــروازش، خــــیـالِ مـــعنــوی هـــدیــه اش در واژه گــانِ ذکـر خود
نعــمت پــروردگار اســت این خـیال گـــر تَوَهــم نــآرد انــدر ذهـــن خود
بین وَهـم و مُخـیِلـه صد فاصله است حاصــل این وحشت و آن عشق خود
حاصــل این شـک و آن عـلـم یــقین حاصـــل این دشـــمنی، آن حلـم خود
حاصــل این بی هــــنر، آن باهــــنر حاصــل این بَــرده، آن مــأوای خود
حاصـل این بی خرد و آن با خـــرد حاصــل این درد و آن درمــان خود
قـــدر آن نــعـمـت بدان ای باهـــــنر بی هنر مانده است در صحرای خود
در خـــیال خـــود گشـــایــیـم بــالـها کــالبدِ مــعنای مـاست آن هـوش خود
چون که بی من گشته است افکار ما وســعتِ "هـیـچش" کنیم دریای خود