...کال نبودی دیگر

آمدی، شادی و ماتم به سراغم آمد

خنده و گریه­‌ی تواَم به سراغم آمد

آمدی مثل همان سال نبودی دیگر

کی رسیدی گُل من؟ کال نبودی دیگر

آمدی «نو شده» هرچند کهن­‌تر شده ­ای

ای فدای قد و بالای تو... زن ­تر شده­ ای!

شیطنت رفته و افسونگری آموخته­‌ای

خوانده­‌ای شعر مرا، شاعری آموخته­‌ای

جای آن چشم، که گور پدرِ آهو بود

لانه­‌ی مضطربِ فاخته­‌یی ترسو بود

دختری رفت که اخم و غضبش شیرین بود

زنی آمد که لبِ خنده‌ ­زنش غمگین بود

دختری بست به بازوی درختی، تابی

زن سرازیر شد از سُرسُره‌­ی بی­تابی

قلعه‌­ی زخمی در حال فرودی انگار

پُل تن ­باخته در بستر رودی انگار

گُلِ پژمرده‌­ی ناکامِ قراری شاید

دستِ آشفته­‌ی مستی به قماری شاید

بنشین از منِ بی­‌حوصله شعری بشنو

قدرِ یک لحظه از آن فاصله شعری بشنو

بعدِ تو برگ زمین خورده به طوفان زد و رفت

یک شب از خانه به آغوش خیابان زد و رفت

دل به دریا زد و هی همسفرِ جوها شد

زنگ بیداری او، دسته­‌ی جارو­ها شد

آه دیر آمدی ای بغض فرو­بُرده‌­ی من!

آه دیرآمدی ای اشکِ زمین خورده‌­ی من!

سخت ماندم که عذاب تو زمینم نزند

سینه‌­ام سنگ شود مثل تو، سینم نزند

سخت ماندم که نیایی و خرابم نکنی

قصّه خواندم نزدم پلک که خوابم نکنی

پلّه­‌ها با کف پای تو محبّت نکند

درِ این خانه به این پاشنه عادت نکند

رفتی و دور شدی، این­همه دیرم کردی

مو به مو، رو­به­‌روی آینه پیرم کردی

گیرم این فاصله را با دو قدم رد بکنیم

آه! با عُمرِ هدر رفته چه باید بکنیم

عشق دورم! فقط آن خاطره­‌ها سهم من است

بسته درها و همین پنجره‌­ها سهم من است

در همین شعر که گفتم به تو جان خواهم داد

از همان پنجره‌­ها دست تکان خواهم داد...