زبان پارسی

در شاهنامه فردوسی آمده که در زمان کیومرث سی گونه خط چون رومی و تازی و پارسی و سغدی و چینی و پهلوی و هندی و... در ایران بوده است،  و کیومرث آنها را آموخته است،  در آنجا ذکری از زبان ها نشده،  زیرا زبان های این خطوط خیلی با یکدیگر نزدیک بوده،  و نیاز به آموختن آنها را نداشته است.  زبان پارسی یکی از این زبان ها می باشد،  در زمان سلسله هخامنشیان بخاطر اداره امور کشور،  نیاز به یک زبان مشترک داشتند،  که از همه این زبانها شکل گرفته و تدوین شده باشد.  زبان دری که داریوشی و یا درباری گفته اند،  این زبان بود،  که بعدها به زبان فارسی معروف شده است.

      این نوشته اندکی از قدرت تاریخی زبان پارسی است،  که در طول تاریخ درخشیده و نیازی به تکرار آن در وبلاگ نیست،  زیرا نمی گنجد.  در تاریخ نیک چگونگی  تاریخ سیاسی و تمدن ایران عزیز را بدون دروغ و واقعی نوشته ام.  نگارش و تعریف زبان پارسی در وبلاگ،  دلیلی بر بی اهمیت بودن زبان های دیگر در جغرافیای وسیع ایران بزرگ نیست.  همچنین همانطور که بارها در وبلاگ جنبش برداشت دروغها از تاریخ ایران  گفته ام،  استعمار می خواهد ملتها و زبانها را رو در روی یکدیگر قرار دهد،  دشمنان دروغگو باید بدانند ایران و ایرانی هوشیار تر از ترفند های استعماری است.

      در مقالات  سنت گریزی و دانایی قرن 21 نوشته ام،  این قرن زمان آگاهی ها و فرهنگ یادگیری می باشد،  با مطالعه این وبلاگ براحتی می توانید،  دانش خود را در تاریخ و جامعه شناسی بالا برده و مچ دشمنان را گرفته،  و آینده ای خوب برای ایران عزیز مان ساخت.  در اکثر منابعی که این چند صفحه را از آنها نوشته ام،  به جای پارسی،  عربی شده آن  فارسی را گفته اند،  و من در این مقاله همه را پارسی نوشتم،  در اصول نباید با کلمات بازی نمود.  البته برای ورود به جهانی نو دانستن و گفتن درست،  مهم است،  ولی در این مورد بدلیل استفاده تاریخی از فارسی مشکلی نیست.  در ضمن نگرش های نو به جهان نباید فراموش شود.

  واژه سازی زبان پارسی

    زبان پارسی پایه اصلی زبانهای و لهجه های آریایی است،  اعراب بدلیل نداشتن  پ  در زبان خودشان،  پارسی را فارسی گفتند.  از دوره صفویه با نفوذ استعمار و عوامل داخلی آنها تا کنون،  به اشتباه پارسی را فارسی گفته اند،  و روان شده است.  زبان پارسی یا فارسی توانایی گسترش تا 226 میلیون واژه را دارد.  زبان پارسی  1500 عدد ریشه دارد،  که با افزودن 250 پیشوند،  و  600 پسوند آن،  به اصل ریشه می توان واژه های دیگری ساخت.  مثلاً از ریشه  رو  می توان واژه  پیشرو  و  پیشرفت  را با پیشوند پیش  و  واژه  روند  و  روال  و  رفتار  و  روش  را با پسوندهای  اند  و  ال  و  آر  و  اش  ساخت.   در این مثال ملاحظه می کنیم که ریشه  رو  به دو شکل آمده است،  یکی  رو  و دیگری  رف.  با فرض اینکه از این تغییر ریشه ها صرف نظر کنیم و تعداد ریشه ها را همان  1500 بگیریم ترکیب آنها با  250 پیشوند تعداد  375000 = 250 × 1500  واژه بدست می دهد.  اینک هر کدام از واژه هایی را که به این ترتیب بدست آمده است می توان با یک پسوند ترکیب کرد،  مثلاً  از واژه  خود گذشته  که از پیشوند  خود  و  ریشه  گذشت  درست شده است، می توان واژه  خود گذشتگی  را با افزودن پسوند  گی  بدست آورد،  و واژه  پیشگفتار  را از پیشوند  پیش  و ریشه  گفت  و  پسوند  آر  ساخت.  و از ترکیب  375000 واژه که در بالا نوشتم با  600 پسوند،  375000 × 600 = 000/000/ 225  واژه بدست می آید،  از ترکیب ریشه با پسوند،  1500 × 600 = 000/900 عدد واژه میتوان ساخت.   جمع واژه هایی که از ترکیب ریشه ها با پیشوندها و پسوندها بدست می آید میشود:  226 میلیون واژه که در تمام زبانها بی نظیر است.  بدلیل توانایی بسیار خوب و ساده واژه سازی در زبان پارسی،  و هم خانواده بودن با زبان های هند و اروپایی توانایی بیشتری به این زبان شیرین داده است.

  توجه:  منظور از هند،  در هندو اروپایی،  هنداستان زمان سلسله هخامنشیان است،  که همان استان خوزستان فعلی می باشد،  جهت اطلاع بیشتر به جغرافیای تاریخی ایران بروید. 

       در قرن 21  با گسترش دانش و دانایی قرن،  که در مقاله قرن سنت گریزی گفته ام،  و تازش واژه های بیگانه به زبان پارسی،  نیازمند گرفتن تدبیری هوشمندانه برای افزایش توانایی زبان پارسی می باشیم.  بیشتر واژه های علمی به زبان انگلیس در جهان ساخته میشود،  و ما ناگزیریم در وسایل مختلف مثل کامپیوتر از آنها استفاده نماییم.  در صورتی که آنها را داخل زبان پارسی نماییم در مدت کوتاهی چیزی از زبان پارسی باقی نخواهد ماند،  و اگر از آنها واژه های نو بسازیم،  ترکیب های عجیب خواهیم داشت،  که در نهایت نه پارسی داریم و نه انگلیسی.  بنظر من بهترین روش داشتن دو زبان رسمی است،  فارسی ملی و ادبی،  و انگلیسی بعنوان زبان علمی کشور.  که به این ترتیب با دانستن انگلیسی بصورت کامل و گسترده تا حدودی به علم و تولید جهانی می رسیم.  شما چه پیشنهاد می کنید؟

واژه های پارسی در زبان های دیگر

زبان های دنیا 6 هزار می باشد،  که البته هر سال تعدادی از آنها از بین می روند،  بعضی از این زبانها  بسیار به هم شبیه هستند  .بنابر این همه زبانها را می توان  در 20 گروه عمده  جای داد.  یکی از مهمترین،  گروه های زبان ایرانی است (هندو ایرانی)،  که تمامی زبان های شبه قاره هند و ایران و اروپایی را دربر می گیرد.  ریشه بسیاری از کلمات زبان های اروپایی یکی است، مانند:  است ـ پدرـ برادر ـ خواهر ـ  مردن ـ ایست،  و بسیاری دیگر که در اینجا نمی گنجد.  از  زبان پارسی  امروزه  دهها کلمات بین المللی  شده و به بیشتر زبان های مهم دنیا راه پیدا کرده، مانند:  بازار- کاروان –  کیمیا-  شیمی- الکل –  دیتا –  بانک –  درویش -  آبکری –  بلبل – شال –  شکر –  جوان –  یاسمین – اسفناج-  شاه –  زیراکس – زنا –  لیمون – نارنج – ترنج – اورنج -  تایگر –  کلید -  کماندان – ارد (امر، فرمان) استار –  سیروس-  داریوش- جاسمین ،  گاو ( گو= کو) – ناو- ناوی-  توفان –  مادر-  پدر-  خوب – بد-  گاد- نام –  کام - گام – لنگ- لگ – لب- ابرو – تو – من -  بدن - دختر( داتر) -  و صدها و بلکه هزارها کلمه دیگر .  

      همانطور که کتاب تاریخ  نیک گفته ام،  در تاریخ زبانها در کنار یکدیگر تکامل یافته اند،  منجمله زبان پارسی که واژگانی از زبان های همسایه اش وام گرفته،  و  واژگان زیادی نیز به آنها واگذار کرده است.  بدلیل مرکزی بودن تمدن ایرانی تاثیر شگرف زبان پارسی بر زبان های نیمه غربی آسیا نیاز به توضیح ندارد.  زبان پارسی زبان بین المللی عرفان است،  و عارفان بسیاری از عزیزان ترک و عرب و هندی،  کتاب های عرفانی خود را به پارسی نوشته اند.  مکتب‌ تصوف‌ هند و ایرانی‌ که از طریق‌ ایران‌ به‌ آسیای‌ غربی‌ و حتی‌ شمال‌ آفریقا نشر یافته است،  بیشتر کتابها و نوشته های خود را ‌ به‌ نثر یا شعر پارسی‌ نوشته‌ اند،  زبان‌ تصوف‌ در شبه‌ قاره‌‌ هند و حتی در میان ترکان همواره‌ پارسی‌ بوده‌ است.

      در زبان های اروپایی و از جمله در انگلیسی امروز،  نیز کلماتی با ریشه پارسی وجود دارد،  و صدها کلمه مشترک میان پارسی،  و زبان های اروپایی وجود دارد مانند:  بهتر (بتر)، خوب (گود)، بد،  برادر، داتر (دختر)، مادر، پدر (فادر، پیر، پیتر)، کاروان، کاروانسرا، بازار، روز،  و اینها را می‌توان تا بیش از  700 کلمه ادامه داد،  دلیل این اتفاق زبان باستانی سنسکریت می باشد،  که زبان مادری تمام زبان های ایرانی آریایی (هندو اروپایی) است.  در قرآن و انجیل و تورات،  واژگانی از پارسی وجود دارد،  مانند:  پردیس (فردوس).

      بسیاری از نام های جغرافیایی و مکانها در خاورمیانه و شمال آفریقا،  از پارسی است، مانند:  بغداد، الانبار، عمان (هومان)، رستاق، جیهان، بصره ( پس راه)، رافدین، هندو کش، حیدر آباد، شبرقان (شاپورگان)، تنگه،  بدلیل فراوانی در هر دیاری و نقشه ای،  بسیار نام های پارسی می بینیم.  

      واژه های پارسی بسیاری در زبان قرقیزی، قزاقی، ایغوری و ترکمنی می یابیم.  در مالایا،  جوار قریه بنام سامودرا، قبر حسام الدین وجود دارد،  که در سال 823 هجری درگذشته است.  سنگ قبر او در مالایا بی نظیر است.  این اشعار از ابیات سعدی روی آن نوشته و حکاکی شده است:

* بسیار سالها بشر خاک ما رود <><>  کاین آب چشمه آید و باد صبا رود *

* این پنج روز مهلت ایام آدمی <><>   بر خاک دیگران به تکبر چـرا رود *

     بیش از 350 کلمه فارسی در زبان اندونزیایی شناسی شده است،  واژه های:  خوش، سودا، بازرگانی، کار، کدو، نان، خرید فروش، حروف ربط : از، به، هم،  و امثال آن در اندونیزیای امروزه رایج است.

      نمونه ای از شعر شاعر آلبانیایی (آبوگویچ)،  از قرن نهم میلادی داریم:

* رخت ز آه دلم گر نهان کنی چه (نیست) عجب <>  کسی چگونه نهد شمع در دریچه بــــاد *

      شاعران پارسی گفتار و نویسندگان نامدار در قلمرو یوگسلاوی قدیم،  و سرزمین قفقاز مانند:  نرودویچ و بابا سرخیان آثاری از خود بجا گذاشته اند،  که سومه های نفوذ زبان پارسی را درآن نقاط جهان تمثیل می کنند.

      هفتصد سال پارسی زبان اداری هندوستان بود،  تا اینکه در سال 1836م،  چارلز تری ویلیان زبان انگلیسی را بجای زبان پارسی رسمیت داد.  روی مزار جهان آرا (دختر شاه جهان) این بیت نگار  شده است:

* بغیر سبزه نپوشد کسی مزار مـرا <><>  که قبرپوش غریبان همین گیاه بس است *

      همچنین بر لوحه سنگ مزار نور جهان و جهانگیر (در تاج محل)،  این شعر نور جهان حک شده است:    

* برمزار ما غریبان نی چراغی نی گلی <><>  نی پر پروانه سوزد نی سراید بلبــلی *