شبی ک بغچه ات از شعر تازه لبریز است

به شهر می‌برمت روزی ای دلِ کولی

مرنج از من و از این قطارِ بد‌قولی

تو را به زودی از این ایستگاه خواهم برد

سرم اگرچه بدانم به سنگ خواهد خورد

□ □

شبی که بقچه‌ات از شعر تازه لبریز است

و انتهای شب از ابتدای پاییز است

شبی به رنگ هوسهای دفتر شعرم

به نام واژه‌ی امضای آخر شعرم

و کور ازین همه تصویرِ مات و فرسوده 

و کر، ازین همه حرف و کلام بیهوده

بغل گرفته تو را می رهانم از طوفان

به راه می‌زنم از کوره راهِ بی‌پایان

□ □ 

در ایستگاه رهایی که زیر باران است

که از هوای شکفتن ترانه‌باران است

در انتهای هزاران خیالِ آشفته

میانِ بزمِ غزلهایِ نابِ ناگفته

من و تو‌‌‌ایم و پُلی رو به سوی زیبایی

رها از این همه تکرار و گام تنهایی

□ □ 

و عشق اولِ این راهِ تا ابد زیباست

و قاف آخر راهِ تمام عاشقهاست *

در این میانه کمی انتظار هم خوب است

کمی صبوری و قدری قرار هم خوب است

مرنج ای دل من! ای شکسته از باور

در آخرین َنفَسِ این غروبِ شهریور

□ □

که من به فکر توام گرچه سخت درگیرم

اگر‌چه منتظرِ انعطافِ تقدیرم

هنوز در سَرِ گرمم شعور و شوری هست 

مرام و معرفت و مثلِ تو غروری هست

نترس ای دل من! ای مهاجر تنها 

از آرزوی من و انتهای این رویا

تو را به‌‌زودی از این ایستگاه خواهم برد

سرم اگرچه بدانم به سنگ خواهد خورد

□ □

...و انتظار همیشه رفیقِ این کولی‌است 

و من که آخر کارم همیشه بد‌قولی‌ست...