ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!ثبت است بر جریده عالم دوام ما
من دون کیشوتی مضحکم که بجای سرنیزه و کلاه خود مدادی در دست و قابلمه ای بر سر دارد! عکسی به یادگار از من بگیرید من انسان قرن بیست و یکم هستم!حادثه عشق
ای که از حادثه عشق فراگیرتری
به خدا از خود اکثیر هم اکثیرتری
بازتابی زغزل های شب من هستی
آه، تو آیینه ،... نه از آیینه هم سیرتری
قامت سرو،صنوبر، نه ازین بالاتر
تو بزرگی و بلند ، از همه پامیرتری
وقتی از من دل دریا زده ات می گیرد
از غروب غزل و عاطفه دل گیرتری
دل دیوانه ام از تیر نگاهت شد گرم
هرم گرمای تو چون تیر ، نه از تیر ، تیر تری
با توام با تو که از عشق تو شاعر گشته ام
ای که از حادثه عشق فراگیرتری
برای نیایشم
درد عشق
وقتی به درد عشق گرفتار می شوم
احساس می کنم که سبکبار می شوم
لاله عذار من! تو چه کردی که این چنین
هر روز در نگاه تو تکرار می شوم
این گونه آهوانه نگاهم مکن که من
با آتش نگاه تو تبدار می شوم
می ایی و چو زلزله می ریزی ام به هم
آن گاه پیش چشم تو آوار می شوم
امشب برای چشم تو شعری سروده ام
فردا به جرم عشق تو بردار می شوم
شروع تازه
شروع تازه می خواهد غزل های نفس گیرم
ازین اشعار معمولی و زخمی سخت دلگیرم
تمام لحظه ها آبستن تکرار و پاییزند
به فریادم برس در این همه تکرار زنجیرم
دلم انگار می پوسد در انبوهی ز تنهایی
دلی که تازگی ها خواب می بیند ازو سیرم
غروبی زرد و مرگ آور نشسته بر تن فردا
غروبی خسته و سنگی ، غروبی مثل تقدیرم
در این دنیای بارانی که آغوش زمین خیس است
کویری تشنه و خشکم که با خورشید درگیرم
دلم می گیرد از این کوچه های تنگ و وحشت زا
اگر چه عاقبت در کوچه ای بن بست می میرم
بهار لحظه دیدار توست...
بهار لحظه دیدار توست...
به عشق روی تو در انتظار می مانم
و بی قرار به شوق قرار می مانم
اگرچه کوه دلم مثل بی ستون سخت است
به نقش مهر شما یادگار می مانم
به اشتیاق گل رویت ای مسافر سبز
در این کرانه بی برگ و بار می مانم
برای رویش آن لحظه های رویایی
تمام طول شب امیدوار می مانم
و تا طلوع تو ای هم صدای شبنم ها
ستاره وار در این شام تار می مانم
بهار لحظه دیدار توست ، یاس سپید
برای دیدن تو با بهار می مانم
برای نیایشم
دلم معجزه میخواهد...
خدایا دلم معجزه میخواهد
از آن معجزه هایی کهبه هنگامه ی وقوعش
\"خدایا دوستت دارم\" خدایا شکرت\"
میان هق هق ِ گریه هایم
گم شود
.
.
.
.
خدایا دلم معجزه میخواهد
معجزه ای در حد \"خــــــــــدا \"بودنت
شهریارت می شوم ، دار و ندارم می شوی...
غبار
نشــسـته بر دلـکـم از ایـن زمـانـه غـبـار کـه خـلـوتـی گـذیـده ام بـا سـاز سه تار نـشـسـتـه ام مـنـو ایـنـک تـرانـه میخوانم ز روزهـای بـهـاری و نـامـه هـای نـگـار اگـر چونـان بـوده ام نـیـز چنـیـن نمیمانم کـه نـو بـه نـو شـود زنـدگـانـی ام هـر بار الا دلا برو خوش باش و خوش نشین بنگر کـه غـم بـرای خـود دشـمـنـیـسـت غــدار روزهـــــا پـیـا پـی گذشــتـنـد و رفـتـنـد هزارهزار به خاک خفتند ، خبر نشد از یار ایـا به دیده رســــد روزگـاری کـه بـــر مــا شــــــــــود وقت تـبـسـم و پایان انـتظار
گوهریم...
ما شاد و مست و باده بنوشیم و گوهریم هر چند که در ملامت و غم نیز اندریم پی اچ تی اگر در کفمان نیست این بدان هفت شهر عشق را که بخواهی از بریم با پاک نهادان همدرد میشویم با ظالمان هر چه بخواهی ستمگریم اینسان چنان که گل میان خار میدمد در خار رسته ایم که با گل برابریم با سعی و همت ار چه بر اورده ایم نیاز میگویند که فعال اقتصاد کشوریم از پول ما زدند به جیب به اسم اختلاس گویا گمان کرده اند ماها غضنفریم
وداع الـــوصــل
هــای اخـرقصیـده البیهـه اجـد طاریــک مــایسمــح غــروری حتـئ امجــد نــک یـــاهو انتـه صــرت حتــئ امجــد بیــک مـاتســوه المــدح چــالیــش امــد حنــک عنـک چنـت غـافـل صـارهــای اسنیــن وبـــچلمـــــة وداعـــآ راح اودعــنـــک وراح امسـح خیالـک مایضـل بـل بــال هـــم ارتــاح انــا وهــم اریـــحنـــک ومسحت احروف اسمک حتئ اضل مرتاح ولااسهــــر لیـــالــی ولا اذکــــرنــک یکفینــی الشعـر بـی لــن اسلـی الــروح مـامــر ابطـریقــک خــاف اشــوفنــک اضمـد اجروحی کلهه ومـا افکـربیــک لــن ملچــوم گلبـــی ومـــاسلـــم منــک یــا اخــرحبیــب الـــراح احذفـــک دوم لاتبقـــــه ابطـــریقـــک را اعـــوفنـــک راح اترک محبتـک ونسه کلشـی الصـار مـــاحبــــک بعــــد چنــت انــا احبنـــک وحـروف العشــگ احـــذفهــه بلهجـــران حتــــــئ لااعـــــاود وبـــگــــه ودنــک
قصیده ونص قنائی واعدتنى الیل
واعدتنی الیل لولملم ضواه. گتلی اصیرن شمعه وبچیلک ضوه@
واعدتنی اجروحی لوعازن دوه * گتلی اخذنی وشدنی لجروحک دوه@
جدمی مافارگ ابدحرثت هواک اشمانهونی اعلیک یاخذنی الهوه@
رافجیتک قبل لاشوف الطریج چه گلتلی انعیش ونموت سوه@
اشماتغیب الروح الگاهه معاک ومنکثرماموت وک عودی التوه@
انه بچیت الدمع گدمابچیت چه شفت بطران تضحک للهوه@
انه خوفی اعلیک گدامک وزود من اشوف اتغیب یکسرنی النوه@
انته مای الجودوالوادم سراب لوعطش دلالی بس بیک ارتوه@
سیی
چنت گاعدابعتبت الباب/وامبینه الأهموم عله وجناتی/صافن والفکرتعبان/یصبن آه عل خدین دمعاتی% گمت امشی والدموع اتسیل/چن مطرویبینن اثر خطواتی/مسحت الدموع.وگلت هم تصفه دنیای/لاچن حرگن بلدلیل انوب حسراتی تحملت الحرگ لجل العشگ حیل/گلت لازم احقق امنیاتی شلت الأهموم اعله متنی وتوکلیت الله/وبدماحسبت ابغلط حسباتی وصلت الحی حبیبی وشفته یضحک/لاچن ضحکاته چانت وی شماتی گلتله یاحبیبی اشبیک/لگیت الیوم احسن من حلاتی انه الچنت لومااشوفک یوم/ امددعل فراش وواصل حد مماتی سکت شفته ومنی خجلان/ ذکرته بیامی وحنینی وغلاتی اجه ابلهفه والدموع اتسیل/ شبگته وگتله لاتبچی حیاتی تراآنی ادموع مابقت لی بلعین/بچیت ابیوم طوتنی دنیاتی/سامحته وبنینه بلعشگ اقصور/وگعدنه ابفی حدر شجراتی/ آنه ادری الیسامح یوصل للیرید/وهای چانت احله خاطراتی
حرف های تنهایی
چیزی شبیه افسانه ... یا رؤیایی دور از حقیقت ... چیزی همچون آرزویی بر پرده ی تخیل ... "بایدی " که در تجسم شکل می گیرد ، همچون ابری سترون ... " بهاری سبز " بر روی بوم رنگ و روغن ... من تو را زیبا خلق میکنم ... آنسان که میخواهم ... و زیبا باور میکنم ، آنگونه که دلم ... حتی "مرگ" سرنوشت زیبایی است اگر زیبا باور شود ... و عشق ، جغدی شوم است بر شاخساران سبز اگر ، باوری سیاه بر روح درخت چنبره زده باشد ... و عشق ، عمیق ترین خواب زندگی است وقتیکه چشم ها بر حقیقت بیدار می شوند ...!!!
پیغمبر درد
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه به جز خاطره ای سرد نداشت
یارب که بگوید به حسین ابن علی
کاین شهر هزار کوچه یک مرد نداشت
جای پای دوست داشتن...
آدمی که دوستت دارد
خیلی زود برایت عادی می شود ،
حرف هایش، دوستت دارم هایش
..
و تو خیلی زود کلافه میشوی
ازبهانه هایش، اشکهایش، توقع هایش
..
و چون تصور میکنی که همیشه هست،
همیشه دوستت دارد ؛
هیچوقت نگاهش نمیکنی
نگرانش نمیشوی ،
برای از دست دادنش نمی ترسی
او همیشه هست
اما او هم آدم است ..
روزی که کارد به استخوانش برسد
کوله بار اندوهش را برمی دارد
و بی سر و صدا می رود
..
حسی به من می گوید
آن روز، بی اراده صدایش می زنی
اما جوابی نمی آید ..
فقط برایت
جای پایش می ماند
برگرد و برایم شعری بخوان
مرگ در برگ
ها زرد می شود
در آدم ها سفید
و در من، درست رنگ تو را گرفته
پیش از آنکه مشت های گره کرده ام
از پندار زندگی تهی شوند
برگرد
و برایم شعری بخوان
برگرد
تا صدایت در دستم گلی شود
رو به همه تلخی ها
روزی باز می گردی
تا رنگ های رفته را
به زندگی ام بازگردانی
روزی دیر
آنقدر دیر که می ترسم
در میان سطرهای غبار گرفته
از یاد واژه ها هم رفته باشی.
بنشین کنارِ آینه ...
بنشین کنارِ آینه ... یک لحظه دل بدار... من همنوای صحبت عشقم به روزگار ... دلداده بر توام دلتنگ و بی قرار ... چون زُهره ام برابر خورشیدِ روی تو بنشسته ام بناز گمگشته در کشاکشِ گیسوی باز تو آن کهکشانِ راز من همدم ترنمِ صدها ترانه ام از هر شکسته ساز همدست صد کرشمه ی فتان و دلکشم در موسم نیاز ...... با هر تلاطمی که مرا تاب می دهی امواج سرکشم با هر درخششی چو شهابی به آسمان همزاد آتشم تندیس دلربای هلالی شکسته ام مهتاب و مهوشم همچون شراب ناب ز جام نگاه دوست صهبای بیغشم ...... من گوشواره ام ... به کلامم تو گوش کن : خودکامگی گذار و به همت خروش کن یکدم بدون یاد خدا زندگی مکن این مشق عشق را ز ندای سروش کن .
تنهایی
عاشق بودن تنهایی غریبی ست
نه دل می ماند و
نه دلداری
کاغذهایت همه خالی از واژه می شوند
کتابهایت همه سفید
فنجان قهوه ات پراز سرنوشت تلخ
عاشق بودن جهان تنهایی ست
باران تنهایی ست
پیاده روی در شهر تنهایی ست
عاشق بودن
پنجره ای ست روبروی قبرستانی وسیع
که تنها یک گور دارد
آن هم تنهایی ست
هر کســی در انعــکاسِ فــکر خـــود
هر کســی در انعــکاسِ فــکر خـــود وســـــعتِ اندیشـــه هــای بکـر خود
بالِ پـــروازش، خــــیـالِ مـــعنــوی هـــدیــه اش در واژه گــانِ ذکـر خود
نعــمت پــروردگار اســت این خـیال گـــر تَوَهــم نــآرد انــدر ذهـــن خود
بین وَهـم و مُخـیِلـه صد فاصله است حاصــل این وحشت و آن عشق خود
حاصــل این شـک و آن عـلـم یــقین حاصـــل این دشـــمنی، آن حلـم خود
حاصــل این بی هــــنر، آن باهــــنر حاصــل این بَــرده، آن مــأوای خود
حاصـل این بی خرد و آن با خـــرد حاصــل این درد و آن درمــان خود
قـــدر آن نــعـمـت بدان ای باهـــــنر بی هنر مانده است در صحرای خود
در خـــیال خـــود گشـــایــیـم بــالـها کــالبدِ مــعنای مـاست آن هـوش خود
چون که بی من گشته است افکار ما وســعتِ "هـیـچش" کنیم دریای خود
این همه شعر نوشتم...
این همه شعر نوشتم...
آنچه می خواستم نشد.
زمزمه کردم
ورد خواندم
فریاد کشیدم...
نشد آنچه می خواستم.
پاره کردم
آتش زدم
دوباره نوشتم...
نشد.
تو چیز دیگری بودی،
بگو تو را که نوشت
که سرنوشت مرا
کاغذی سیاه کرد؟!
نگاهم کن
آسمان را نگاه میکنم
قدش آنقدر بلند است که
تقویم را برمی‌دارم
تک تک برگهایش را
با بادبادکی
به آسمان می‌سپارم...
حالا میتوانم
برگردم به اول زمان
اما نه!
دیگر به بهشت نمی‌روم
آنجا خون
تاوان سیبی بود
که با عشق به تو دادم...
تنها گوشه ی ته چشمان تو
بهشت که هیچ
ابدیتی است برای من
نگاهم کن...